راز سکوت را نم نم اشک می داند و غم تنهایی عشق را خلوت شب میداند

خدایا شکرت که غم را آفریدی ، درد را آفریدی ، دلتنگی را آفریدی ، اشک را آفریدی
چرا که اگر همیشه می خندیدم و شاد بودم تو را از خاطر می بردم
این واقعیت است ؛ من انقدر نمک نشناس هستم که تنها تو را در غم هایم صدا می کنم
چرا که شانه هایم توان تحملشان را ندارد
ای خدا!ای رازدار بندگان شرمگینت
ای توانائی که بر جان و جهان فرمانروایی
ای خدا!تویی که تو تنهاییام صدامو میشنوی-
تو این دنیا تنها تو با سوز دل من آشنایی
پس اگه چیزی گفتم از ناتوانیم بوده
پشیمانم منو ببخش

این دو روزه خیلی عذاب کشیدم خیلی درد داشتم  کاش می دونستی بیش از آنکه درد جسمم را بیازارد روحم را در هم می شکت.
به اندازه تمام ثانیه های عمرم به اندازه  تمام تنهاییام  واسه تنهائی و چشمون بارونی ام که در انتظار تو بودن گریه کردم.
کاش بودی و دست های تنهایم را می فشردی و من سررو شونه های پر مهرت میذاشتم تا بغض و ناباوریم رو واسه  همیشه به گور فراموشی میسپردم
اینو بدون اگه تو نباشی منم نیستم.تو قلب منی ،نفس منی،روح منی حالا اگه اینا رو نداشته باشم پس منم نیستم.
شاید حضور داشته باشم ولی دیگه بودنم رو باور نمیکنم هر جسمی وقتی زندس  که روح داشته باشه بتونه نفس بکشه
اگه نه که درست مثل یه تکه چوب میمونه .حتی نمیتونم فکرشو بکنم که یه لحظه تورو نداشته باشم
به خدا یک لحظه  با تو بودن رو با تمومه دنیا عوض نمیکنم.