تیغ زندگی آنچنان شاهرگ کلامم را بریده 

که * سکوتم * بند نمیاید.

نیایش

مرا کسی نساخت خدا ساخت 

نه انچنان که کسی میخواست 

که من کسی نداشتم 

کسم خدا بود 

کس بی کسان 

او بود که مرا ساخت 

آنچنان که خودش میخواست. 

                                                                     دکتر شریعتی

ای که نمیدانم به چه نامت بخوانم 

مرا از این *بی تویی * سیاه رهایی بخش 

                                    دکتر شریعتی

دیدار

کفشهای آخرین دیدارمان را برق انداختم 

چقدر به پایم تنگ شده اند.

تنهایی من

 در ابعاد این عصر خاموش ... 

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم

بیا تا برایت بگوییم چه اندازه تنهایی من بزرگ است  

و تنهایی من شبیح خون هجم تو را پیشبینی نمیکرد 

و خاصیت عشق این است.